خبری نیست 

  فقط 

  قویی 

  آن سوی آبی چشمانت 

  در ساحل خاطرات کهنه 

  می میرد

  دل تنگ اشک های من 
  بود 
  آسمانی 
  که ابر نداشت

  کاش 
  در چشمانت 
  می زیستم 
  آنجا که 
  دل مردمش 
  آبی ست

  کمی اشک و تسلی 
  کمی آب و دانه 
  برای تو 
  برای آن کبوتر اندوه 
  که در چشمانت 
  لانه کرده است

  هوای سفر دارم 
  هوای سفر داری 
  آرام 
  روی گونه هایت 
  آرام 
  روی گونه هایم

  دوست دارم 
  غم ملایم چشمانت را 
  پیراهن اندوه که می پوشی 
  زیبا تر می شوی

  رها کن گیسوانت را 
  بگذار 
  باد 
  شیدایی از سر گیرد 
  ... 
  من نیز هرچه بادا باد

  آب می شوم 
  پشت سرت 
  راهت روشن

  دست آسمان 
  این روزها 
  خالی ست   
  تو کمی گریه کن

  بیا ماترک عشقمان را تقسیم کنیم 
  یک سهم گریه برای تو 
  دو سهم گریه برای من

  ما
  در اندوه ِ  
  بارانیم 
  و در اندوه باران

  روزهای بزرگ را 

  در تقویم های کوچک 

  جای داده اند 

  ... 

  باور کن 

  در دلم 

  جا می شوی

  یادت به خیر   

  در آن دریای مهربانی ها 

  زیبا کنار من بودی 

  مثل همیشه   

  فراموش کاری   

  ...    

  لبخندت را   

  درون اتاقم    

  جا گذاشته ای 

  باور کن 

  اندوه   

  بیداد می کند 

  لبخند روز مبادایت کجاست؟

عطرت

دارد می رود

آخرین بیت شعرت را

می بری

می دانم
هوای تهران
آلوده است
اشک هایت
دلیل دیگری
ندارد

باد می وزد
اندوه هایی
در جهان
جا به جا می شود

  آن روز

  دلم نیامد

  خداحافظی کنم 

  هنوز هم دلم با من نمی آید

  پرنده

  دلش سوخت

  نمی توانست

  دلم را بخرد

  از قفس

  آزاد کند

   می دوی

  در آغوشم

  دست و دل باز تر

  می شوم

  گذرا نمی شود
  فعل زندگی کردن

  کافه می رویم 

  چای می نوشیم

  اندوه می خوریم

  اززندگی سیر می شویم

  پرنده

  دلش قفس می خواهد

  اما در خانه ی تو

  باد می وزد
  اندوه هایی
  در جهان
  جا به جا می شود

  تلخای تو را دارد

  این وقتِ چای

  که بی تو

  صرف می شود

  همه چیز
  رو به راه
  است
  حتا

  چشمانم

دور

دور تر می روی

نقطه ای می شوی

پایانِ جمله ی عاشقانه ای

  روی درخت حیاط

  می نشستند

  کبوتری می کردند

  روی شاخه های گل

  پروانگی

  ...

  یاد چشم هایت به خیر

 بعضی عشق ها
 انسان را
 عاشق نمی کند
 پیر می کند

ما
دور تر شوندگانیم
تو دور می شوی
من تر می شوم