در را
باز می کنم
روشنای تو
در خانه می ریزد
نگفته بودی
هم سایه ی آفتابی

اگر می دانستند
شانه هایت
چه لطیف است
می آمدند
لانه می کردند
...
گنجشک اند دیگر
نمی فهمند

دور شده ای از من
جیکت هم در نمی اید
عیبی ندارد
ولی
این رسم گنجشکی نیست

کلمه هایت را
دوست دارم
دست توی جیب آسمان داری

ستاره بارانم می کنی

باور کن
گنجشک های توست
این عاشقانه ها
لبخند که میزنی
جیک جیک من هم در می آید

   دل واپس کدام مسافرند   
   این پلک های یا کریم   
   که از پشت شیشه   
   می پرند

  هر چه   
  گریه می کنم 
  تو شادتر می شوی 
  چنان که ابر و درخت

    همه 
  سکوت کرده اند 
  کاش کسی اتفاق می افتاد 

  این روزها 
  دست و بالم 
  خالی ست 
  دستت را 
  به من بده 
  بالت را 
  ...

  لبخندت 
  یار دبستانی من است
  فراموشم 
  نمی شود

   تو 

  در باد 

  می روی 

  من 

  بر باد

تاب می خوری 
ماهتاب 
می شوی

بیرون از تو
لحظه ای نیست
کمی درنگم بده
در آغوشت

آشکارا
لبخند می زنی
آبشارا
روی سرم می ریزد
خنکایت
..
زلالی تو

نامت را 
در ذهن همه ی مورچه ها  
می نویسم 
وقتی زیر خاک باشم 
... 
از خاک بیشتر می شوند 
اهل عشق تو

قلم 
در شراب زد 
تو را 
روی خاک 
کشید 
خدایی 
که مست بود

  یلدائی شده است 
  حوصله ندارد 
  وسوسه می شود 
  از پشت کوه نیاید

  باران نمی بارد 
  ابرها 
  به نبودنت 
  عادت کرده اند؟

  رادیو می گوید 
  خشکسالی شده است 
  ... 
  بیا گریه کنیم

  بغض بیداد می کند 
  آه سیگار هم 
  پیاپی تر شده است

  بید حیاط 
  هیأت مجنون 
  به خود گرفته است 
  لیلای زلف را 
  که تو بر باد می دهی

  زمان 
 یادگاری می نویسد 
 سهم ما 
 فقط زخم است

  درست در نمی آید 

 حساب ستاره ها 

 یکی کم است 

 هرچه می شمارم

  کلماتت را 
  در ذهن 
  مرور می کنم 
  هنوز گنجشک ها 
  روی درخت های دور از دست 
  آواز می خوانند

  کدام رنگین کمان 

  در راه است 

  این روزها که می باریم

  روز نامه ها 
  چیزی ننوشته اند 
  اما فکر می کنم 
  دیشب زلزله آمده است 
  ... 
  این آوارهای اندوه

  خبری نیست 

  فقط 

  قویی 

  آن سوی آبی چشمانت 

  در ساحل خاطرات کهنه 

  می میرد

  دل تنگ اشک های من 
  بود 
  آسمانی 
  که ابر نداشت

  کاش 
  در چشمانت 
  می زیستم 
  آنجا که 
  دل مردمش 
  آبی ست

  کمی اشک و تسلی 
  کمی آب و دانه 
  برای تو 
  برای آن کبوتر اندوه 
  که در چشمانت 
  لانه کرده است

  هوای سفر دارم 
  هوای سفر داری 
  آرام 
  روی گونه هایت 
  آرام 
  روی گونه هایم

  دوست دارم 
  غم ملایم چشمانت را 
  پیراهن اندوه که می پوشی 
  زیبا تر می شوی

  رها کن گیسوانت را 
  بگذار 
  باد 
  شیدایی از سر گیرد 
  ... 
  من نیز هرچه بادا باد

  آب می شوم 
  پشت سرت 
  راهت روشن

  دست آسمان 
  این روزها 
  خالی ست   
  تو کمی گریه کن

  بیا ماترک عشقمان را تقسیم کنیم 
  یک سهم گریه برای تو 
  دو سهم گریه برای من

  ما
  در اندوه ِ  
  بارانیم 
  و در اندوه باران

  روزهای بزرگ را 

  در تقویم های کوچک 

  جای داده اند 

  ... 

  باور کن 

  در دلم 

  جا می شوی

  یادت به خیر   

  در آن دریای مهربانی ها 

  زیبا کنار من بودی 

  مثل همیشه   

  فراموش کاری   

  ...    

  لبخندت را   

  درون اتاقم    

  جا گذاشته ای 

  باور کن 

  اندوه   

  بیداد می کند 

  لبخند روز مبادایت کجاست؟

عطرت

دارد می رود

آخرین بیت شعرت را

می بری

می دانم
هوای تهران
آلوده است
اشک هایت
دلیل دیگری
ندارد

باد می وزد
اندوه هایی
در جهان
جا به جا می شود

  آن روز

  دلم نیامد

  خداحافظی کنم 

  هنوز هم دلم با من نمی آید

  پرنده

  دلش سوخت

  نمی توانست

  دلم را بخرد

  از قفس

  آزاد کند

   می دوی

  در آغوشم

  دست و دل باز تر

  می شوم

  گذرا نمی شود
  فعل زندگی کردن

  کافه می رویم 

  چای می نوشیم

  اندوه می خوریم

  اززندگی سیر می شویم

  پرنده

  دلش قفس می خواهد

  اما در خانه ی تو

  باد می وزد
  اندوه هایی
  در جهان
  جا به جا می شود

  تلخای تو را دارد

  این وقتِ چای

  که بی تو

  صرف می شود

  همه چیز
  رو به راه
  است
  حتا

  چشمانم

دور

دور تر می روی

نقطه ای می شوی

پایانِ جمله ی عاشقانه ای

  روی درخت حیاط

  می نشستند

  کبوتری می کردند

  روی شاخه های گل

  پروانگی

  ...

  یاد چشم هایت به خیر

 بعضی عشق ها
 انسان را
 عاشق نمی کند
 پیر می کند

ما
دور تر شوندگانیم
تو دور می شوی
من تر می شوم